Topole – charakteryzujące się drewnem rozpierzchłonaczyniowym, luźnym w strukturze i ubogim w skuteczne bariery obronne – wymagają specyficznego podejścia w kwestiach utrzymania na terenach zieleni. Nieformowane w młodości, a zbyt silnie cięte w wieku dojrzałym, zyskały miano drzew krótkowiecznych, łamliwych i niebezpiecznych dla otoczenia.

Pomijając temat doboru gatunków i odmian, dzisiejsza wiedza w dziedzinach dendrologii i arborystyki pozwala na zachowanie – przy względnie niewielkim ryzyku wyłamań i wykrotów – dużych okazów topól nawet w ciągach komunikacyjnych i miejscach o dużym natężeniu ruchu.

Mechanizmy obronne topól

Powszechnie powielanym mitem jest stwierdzenie, iż topole znoszą silne cięcie. Prawdopodobnie pogląd ten wynika z dużej zdolności tych drzew do regeneracji pędów z pąków śpiących. Daje to możliwość odtworzenia korony nawet po ogłowieniu. Niestety zadanie każdej większej rany wiąże się w przypadku topoli z dynamicznym rozkładem drewna mimo zdolności tego drzewa do szybkiego kalusowania. Wynika to ze względnie słabej skuteczności tworzonych przezeń barier fenolowych, które mimo że są przez te drzewa tworzone dość szybko po uszkodzeniu, są potem łatwo przełamywane przez większość grzybów powoduj...