Beata Fortuna Antoszkiewicz

Trawniki stanowią jeden z podstawowych składników zieleni na terenach publicznych miasta. Spełniają funkcję ekologiczną (wpływ na mikroklimat), dekoracyjną (elementy kompozycji przestrzennej) oraz użytkową (powierzchnie rekreacyjne lub o funkcjach ochronnych). Podobnie jak i inne formy roślinności, egzystują w wyjątkowo niekorzystnych warunkach środowiska spowodowanych nadmierną koncentracją zabudowy, obecnością podziemnej infrastruktury technicznej oraz zanieczyszczeniami gleby i powietrza.
O przetrwaniu roślinności w tak specyficznym krajobrazie decyduje przede wszystkim odpowiednia i systematycznie prowadzona pielęgnacja. Na właściwą pielęgnację trawników składa się szereg zintegrowanych ze sobą zabiegów, wykonywanych z różną intensywnością w zależności od rodzaju trawnika, jego przeznaczenia, powierzchni oraz warunków siedliskowych (nasłonecznienia, typu gleby, stopnia jej uwilgotnienia itp.).
W warunkach terenów publicznych, przy wielkiej rozległości obszarów trawiastych, ich pielęgnacja zwykle ogranicza się do jedynego zabiegu – koszenia, często wykonywanego w sposób niewłaściwy (nieregularnie, zbyt późno, cięcie na nieodpowiednią wysokość). W efekcie w polskich miastach przeważają powierzchnie, które są klasycznymi trawnikami jedynie z nazwy – „wypalone” latem, pożółkłe, suche, spełniające jedynie funkcję mechaniczną (ochrona przed pyleniem gleby) bądź zmierzające w kierunku naturalny...