Podłoża do uprawy roślin
Zdecydowana większość kształtowanych terenów zieleni miejskiej zakładana jest na specjalnie do tego celu ukształtowanym gruncie. Jedynie nieliczne założenia tworzone są na tzw. glebach rodzimych. Tym samym powstaje problem użycia materiałów podłożowych jako wierzchniej warstwy glebowej lub jako istotnej domieszki do gleby rodzimej.
Podłożem zwykło nazywać się każdy materiał przydatny do ukorzenienia roślin. Jest to bardzo szerokie pojęcie, jednak w odniesieniu do terenów zieleni miejskiej należy zawęzić je do tych materiałów, które w praktyce długotrwałej uprawy w ograniczenie kontrolowanych warunkach dadzą możliwość zaopatrzenia roślin w wodę, składniki pokarmowe, tlen i ciepło w optymalnych zakresach, przez cały okres wegetacyjny. Można więc wskazać na praktyczne powiązanie materiału podłożowego ze znanym w gleboznawstwie pojęciem żyzności. Szerzej można traktować pojęcie podłoża w ogólnej praktyce ogrodniczej, gdzie obok uprawy polowej prowadzi się produkcję sadzonek i uprawę roślin w warunkach sztucznych pod osłonami. Szerzej także należy podchodzić do komponentów podłoży, które samodzielnie nie są przydatne uprawowo dla terenów zieleni miejskiej (są wadliwymi podłożami w tych warunkach), jednak w mieszaninie z innymi tworzą cenne podłoża (np. piasek, glina, perlit, włókna kokosowe i sztuczne, igliwie, trociny czy kora).
