Sokoły wędrowne to obecnie jedne z najbardziej „miejskich” ptaków w Polsce. Jedyne aktualne, pewne stanowiska lęgowe tego gatunku istnieją w miastach: Warszawie, Toruniu i Włocławku. Jednocześnie jest to jeden z najrzadszych ptaków w naszym kraju, ledwie wydobyty znad „krawędzi zagłady” przy pomocy programu hodowli i introdukcji.


Sokół wędrowny (Falco peregrinus) zaliczany jest do rzędu szponiastych, rodziny sokołowatych, a w jej obrębie - do podrodziny i rodzaju sokołów. Obie płcie, co częste u ptaków szponiastych, są różnej wielkości: samice są wyraźnie większe od samców. Samice są nieco większe od gołębia miejskiego, a ich średnie wymiary to: długość ciała 45 cm, rozpiętość skrzydeł 105 cm, waga 940 g. Samce mają średnio: długość ciała 38 cm, rozpiętość skrzydeł 90 cm, wagę 610 g1. Ciało jest raczej krępe, skrzydła długie i ostro zakończone, a ogon stosunkowo krótki. Uderzenia skrzydeł w locie są szybkie i energiczne.
Dorosłe ptaki są z wierzchu niebieskawoszare, natomiast od spodu – jasne, z ciemnymi prążkami na piersi. Wierzchnie upierzenie młodych jest szarobrunatne, od spodu - rdzawe, ciemno kreskowane.
Odzywa się często tylko w rewirze lęgowym. W zdenerwowaniu: dźwięcznym i ostrym „ko-cjik”, żebrząco: „geig-geik-geig” lub ochryple: „gree-gree-gree”...