Spalarnia – element naszej codzienności
Rozważania sceptyczniejącego optymisty
Dyrektywa Unii Europejskiej 2000/76 o spalaniu odpadów, a w ślad za nią polskie Rozporządzenie Ministra Środowiska z 20 grudnia 2005 r. w sprawie standardów emisyjnych z instalacji wprowadzają jednorodne wymagania w zakresie emisji zanieczyszczeń do powietrza – m.in. ze wszelkich instalacji spalania odpadów.
W dokumentach tych wyznaczone są odpowiednie wartości graniczne emisji dla pyłów, grupy zanieczyszczeń nieorganicznych, tlenku węgla i tlenków azotu, trzech grup związków metali ciężkich oraz dla gazowych substancji organicznych wyrażonych jako całkowity węgiel organiczny (TOC), a także dla emisji dioksyn i furanów. W żadnej z tych regulacji przy wyznaczaniu granicznych wartości stężenia emisji zanieczyszczeń nie rozróżnia się ani rodzaju spalanych odpadów, ani wielkości (wydajności spalania) instalacji – z jednym wyjątkiem, dotyczącym wartości granicznych emisji tlenków azotu. Tak więc w każdym przypadku – niezależnie od tego, czy instalacja spalania odpadów przeznaczona jest do unieszkodliwiania odpadów komunalnych, czy też odpadów niebezpiecznych – obowiązują takie same standardy emisyjne. Takie określenie wymagań trzeba więc traktować jako bezsprzeczne zwycięstwo „ekologii” w ustalaniu warunków funkcjonowania – w sumie bardzo przecież potrzebnych – instalacji termicznego unieszkodliwiania odpadów.
Systemy kontroli
Aby instalacja spalan...
Dyrektywa Unii Europejskiej 2000/76 o spalaniu odpadów, a w ślad za nią polskie Rozporządzenie Ministra Środowiska z 20 grudnia 2005 r. w sprawie standardów emisyjnych z instalacji wprowadzają jednorodne wymagania w zakresie emisji zanieczyszczeń do powietrza – m.in. ze wszelkich instalacji spalania odpadów.
W dokumentach tych wyznaczone są odpowiednie wartości graniczne emisji dla pyłów, grupy zanieczyszczeń nieorganicznych, tlenku węgla i tlenków azotu, trzech grup związków metali ciężkich oraz dla gazowych substancji organicznych wyrażonych jako całkowity węgiel organiczny (TOC), a także dla emisji dioksyn i furanów. W żadnej z tych regulacji przy wyznaczaniu granicznych wartości stężenia emisji zanieczyszczeń nie rozróżnia się ani rodzaju spalanych odpadów, ani wielkości (wydajności spalania) instalacji – z jednym wyjątkiem, dotyczącym wartości granicznych emisji tlenków azotu. Tak więc w każdym przypadku – niezależnie od tego, czy instalacja spalania odpadów przeznaczona jest do unieszkodliwiania odpadów komunalnych, czy też odpadów niebezpiecznych – obowiązują takie same standardy emisyjne. Takie określenie wymagań trzeba więc traktować jako bezsprzeczne zwycięstwo „ekologii” w ustalaniu warunków funkcjonowania – w sumie bardzo przecież potrzebnych – instalacji termicznego unieszkodliwiania odpadów.
Systemy kontroli
Aby instalacja spalan...
