Kanalizacja podciśnieniowa ma przeszło stuletnią tradycję. W 1892 r. na przedmieściu Paryża (Levallois-Perret) powstał pierwszy system kanalizacji podciśnieniowej odprowadzający ścieki bytowo-gospodarcze. Początkowo kanalizacja podciśnieniowa była projektowana w sposób analogiczny jak układ lewarowy stosowany do ujmowania wód podziemnych.

Takie układy kanalizacji podciśnieniowej noszą nazwę kanalizacji próżniowo-lewarowych. W układach tych ścieki spływają do studni, z których w sposób ciągły są odsysane przewodami podciśnieniowymi do studni zbiorczych. Pierwotnie wybór takiego rozwiązania wynikał z faktu, że w początkach budowy systemów kanalizacyjnych podstawowym napędem do poruszania pomp był napęd parowy. Ze względów technicznych nie było możliwe zastosowanie urządzeń tłocznych w dużej ilości studni. Scentralizowanie wytwarzania energii pary w połączeniu z wytworzeniem podciśnienia pompami próżniowymi pozwalało na transport ścieków w promieniu 1,5–2 km pod wpływem różnicy ciśnienia atmosferycznego. Kanalizacja próżniowo-lewarowa od ponad stu lat jest eksploatowana w Olsztynie.
Z termodynamiki wiadomo, że przy podciśnieniu obniża się temperatura wrzenia wody i zwiększa się szybkość jej parowania. W przewodach ułożonych w sposób klasyczny wskutek parowania wody i wydzielania się gazów oraz lotnych związków organicznych ze ścieków następuje stosunkowo szybki spadek podciśnienia, co rzutuje na czas pracy pomp próżniowych. Z tego powodu pierwsze ro...