Co poprawić, a jakich błędów unikać przy budowaniu nowego systemu planowania przestrzennego i integracji w planowaniu rozwoju?

Zasady prowadzenia polityki przestrzennej przez państwo i organy samorządu terytorialnego reguluje od blisko już 20 lat ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z 2003 r., a jej podstawowymi narzędziami są plany zagospodarowania przestrzennego województw, plany miejskich obszarów funkcjonalnych ośrodków wojewódzkich oraz audyty krajobrazowe – na poziomie regionalnym, a także studia uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin, miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego i plany rewitalizacji – na poziomie lokalnym.

Wzajemne relacje pomiędzy tymi dokumentami oraz strategiami rozwoju są określone jako „uwzględnianie ustaleń”, jakie zostały w nich przyjęte, jednakże ich stosowanie w praktyce planistycznej natrafia na wiele problemów. Wiąże się to przede wszystkim z tym, że brakuje jakiegokolwiek prawnego doprecyzowania formy i zakresu oraz stopnia obligatoryjności tych „ustaleń” – i ich stosowanie ma charakter wybitnie uznaniowy. A to nie jedyny mankament obecnie funkcjonującego systemu planowania przestrzennego, jaki zamierza się zmienić, realizując kierunkowe założenia rządu dla zbudowania zintegrowanego systemu planowan...