Historia wierzbowych konstrukcji jest mocno zakorzeniona w kulturze i krajobrazie, bowiem w przeszłości pędy pozyskane z ogławianych drzew wykorzystywało się jako materiał do zakładania żywopłotów, trejaży, jako faszynę do umacniania brzegów cieków wodnych.
 

Wynika to z właściwości gatunków należących do rodzaju Salix L. Znaczna ich część charakteryzuje się ogromną żywotnością przejawiającą się szybkim wzrostem oraz łatwym ukorzenianiem się pędów (żywokołów), a także silnym potencjałem regeneracyjnym drzew, które szybko rozwijają reakcje obronne na zranienia m.in. dzięki obecności salicylanów. W związku z powyższym możliwe jest stosowanie wierzby do tworzenia żywych struktur, stanowiących dynamicznie zmieniający się składnik krajobrazu.
Żywa architektura
Współcześnie nurt budownictwa na bazie roślin określany jest mianem żywej architektury czy z języka niemieckiego Baubotanik. Drzewa mogą w tym przypadku stanowić samodzielne elementy i uzupełniać architekturę, tworząc swoiste hybrydy wytworów kultury i natury (łącząc dynamikę świata roślin z praktycznością architektury), zwiększając funkcjonalność jednych i drugich. Wzbogacenie wierzbowego szałasu o drewniany podest umożliwia szersze jego wykorzystanie, a roślinna ściana budynku poprawia panujący w ...