Zenobia śniada (Zenobia pulverulenta (W. Bartram ex Willd.) Pollard) należy do rodziny wrzosowatych (Ericaceae) i jest blisko spokrewniona z różanecznikami zawsze zielonymi, kalmią i chamedafne północną (Chamaedaphne calyculata (L.) Moench). W obrębie rodzaju znany jest tylko jeden, tutaj opisany gatunek. Nazwa rodzajowa rośliny pochodzi od Zenobii, władczyni starożytnej Palmyry, żony Odenata. W stanie naturalnym zenobia występuje w południowo-wschodniej części Ameryki Północnej ? od Północnej Karoliny do Florydy. Rośnie tam na lekkich, piaszczysto-próchnicznych glebach o odczynie kwaśnym, zwłaszcza w lasach sosnowych. Do uprawy została wprowadzona w 1801 r.

Opis

Zenobia tworzy krzewy wyprostowane, wysokości 50-120 cm. Zielonkawe młode pędy, z delikatnym błękitnawym odcieniem, w miarę rozwoju stają się brązowawe i drewnieją, a na końcach łukowato wyginają. Zawsze zielone liście, wąsko jajowate do podłużnie eliptycznych, o długości 2,5-7 cm i szerokości 1,3-2,5 cm, na brzegu nieco karbowane do całobrzegich są nieco skórzaste, jasnozielone, na obydwu stronach z delikatnym niebieskawym nalotem. Dzwonkowate kwiaty o szerokości do 1 cm, czysto białe, bardzo podobne do kwiatów naszej rodzimej konwalii majowej, zebrane są w długie, groniastopodobne, szczytowe kwiatostany, wyglądające nadzwyczaj okazale i kwitną w maju-czerwcu. Owocem jest kulista, pięciokomorowa torebka, zawierająca drobne nasiona. Jeżeli nie będzie s...