Trawniki, jako powierzchnie gruntu pokryte roślinnością trawiasto-zadarniającą, pojawiały się często w ogrodach przypałacowych w okresie renesansu, a stały się powszechne w ogrodach barokowych. W miastach trawniki pojawiły są dopiero w drugiej poł. XIX w. wraz z rozwojem zieleni miejskiej. Obecnie w strukturze obszarów terenów zieleni miast, trawniki stanowią 50-70% powierzchni zieleni. Najwięcej miejsca zajmują w parkach, zieleńcach i w ozdobnych ogrodach przydomowych.

Specyficzne wykorzystanie trawnika w torowisku tramwajowym – dla zmniejszenia hałasu oraz podniesienia estetyki.
W miarę rozrastania się zadrzewień parkowych, powierzchnia trawników maleje nawet do 50%, gdyż trawy są z natury roślinami światłolubnymi i w miarę rozrastania się drzew zanikają. Natomiast częściowo zacienione powierzchnie gruntu w parkach i ogrodach można pokrywać również innymi roślinami, ale teren taki nie jest już trawnikiem, lecz powierzchnią pokrytą roślinnością okrywową, którą mogą stanowić np. hedera, barwinek, pachysandra, kopytnik pospolity, bodziszek korzeniasty i inne byliny lub niskie, gęsto sadzone, krzewinki. Zarówno trawniki, jak i rośliny okrywowe chronią powierzchnię gruntu przed pyleniem, erozją wodną i wietrzną oraz zachwaszczeniem. Ponadto pełnią funkcję estetyczną.

Trawniki parkowe
W terenach z...