Zużyte włókiennicze pokrycia podłogowe, zgodnie ze strategią gospodarowania odpadami, nie powinny być deponowane na składowiskach, lecz wykorzystywane w możliwie największym stopniu1. Duże koszty inwestycyjne są przeszkodą we wprowadzeniu recyklingu surowcowego tych odpadów, a brak odpowiedniej spalarni przemysłowej uniemożliwia recykling energetyczny.

Możliwy jest natomiast recykling materiałowy, polegający na segregacji zużytych wykładzin i ich rozdrabnianiu, a następnie dodawaniu do innych materiałów masowych, np. w budownictwie do betonów. Taki recykling mógłby być uruchomiony przy stosunkowo niskich kosztach.
Włókiennicze pokrycia podłogowe (WPP) oprócz różnego rodzaju włókien syntetycznych – najczęściej polipropylenowych (PP) i poliamidowych (PA), rzadziej naturalnych – zawierają duże ilości składników mineralnych, np. kredę, kauczuki syntetyczne, materiały bitumiczne i inne. Znaczny udział na rynku m.in. ze względu na relatywnie niższą cenę mają wykładziny z trudno degradowalnych włókien polipropylenowych. Odpady takie nie ulegają biodegradacji. Z powodu złożonej budowy i trwałego połączenia tworzywa włókienniczego z materiałami wiążącymi odpady te nie nadają się do bezpośredniego, wtórnego przerobu włókienniczego. Likwidacja zużytych pokryć usuwanych z obiektów publicznych, a także z mieszkań, jest kłopotliwa, a zagospodarowanie dużej ilości wielkogabarytowego odpadu bez wypracowanych metod i odpowiedniej infrastruktury stwarza realn...