W czasach antycznych słowem civitas określano zarówno społeczność ? mieszkańców danego terenu ? jak i formy jego organizacji ? miasto i państwo. To logiczne, gdyż społeczność i zamieszkiwana przez nią przestrzeń stanowią całość i wzajemnie na siebie oddziałują.

Przestrzeń może sprzyjać funkcjonowaniu społeczności lub je utrudniać. Podobnie społeczność i sposób jej organizacji może sprzyjać prawidłowemu rozwojowi przestrzeni lub powodować jego spowolnienie, które w efekcie przyczynia się do regresu samej społeczności. Szczególną rolę w tej interakcji odgrywają przestrzenie publiczne ? tworzone i wykorzystywane wspólnie przez społeczność.

Zasadniczo w mieście dominują tereny prywatne, należące do mieszkańców i przedsiębiorców. To oni decydują, pod ograniczoną kontrolą władz, o kształcie i wykorzystaniu swojej własności. Część przestrzeni miejskich jest jednak wspólna i ona przede wszystkim decyduje o sposobie funkcjonowania, jakości życia oraz wizerunku miasta. Może sprzyjać powstawaniu i funkcjonowaniu więzi społecznych, utrudniać je lub wręcz uniemożliwiać. Bez tych więzi nie ma społeczności, nie ma więc miasta w jego klasycznym rozumieniu.

Miasto to społeczność i przestrzeń

Społeczność kształtuje przestrzeń i odwrotnie. Organizacja tej drugiej wpływa na sposób kontaktowania się ludzi. Przestrzeń dospołeczna skłania ludzi do kontaktowania się ze sobą, dając poczucie komfortu. Nie powinna ...