Kolcosił (Eleutherococcus) należy do rodziny araliowatych (Araliaceae). W obrębie rodzaju znanych jest ok. 50 gatunków krzewów i drzew, występujących w południowo-wschodniej Azji, przede wszystkim w Chinach. Są to krzewy na ogół słabo rozgałęzione, na pędach z cierniami prostymi lub haczykowato zakrzywionymi oraz z szczecinkowatymi kolcami. Te ostatnie mogą występować na pędach, osiach liści, ogonkach i na nerwach listków. Do uprawy w Polsce najbardziej przydatny jest kolcosił Siebolda (Eleutherococcus sieboldianus (Mak.) Koidz. (= Acanthopanax sieboldianus Mak.)).

Opis

Kolcosił Siebolda tworzy krzewy 1-3 m wysokości, o pędach cienkich, jasnopopielatych, pionowo rosnących, bezbronnych lub z nielicznymi, spłaszczonymi kolcami. Stare krzewy osiągają podobną szerokość, jak wysokość. Liście na pędach ułożone są skrętolegle, złożone palczasto, zwykle z pięciu, czasami z siedmiu listków bezogonkowych o długości 3-7 cm, odwrotnie jajowatych do lancetowatych, na brzegu grubo piłkowanych i na wierzchu błyszcząco zielonych. Utrzymują się długo na krzewach i jesienią nie zmieniają barwy. Są bardzo dekoracyjne. Dwupienne, małe, żółtozielone kwiaty, zebrane w kulistych kwiatostanach o średnicy do 3 cm, kwitną w czerwcu-lipcu i są dość trwałe. Owoce to czarne, kuliste pestkowce o średnicy 6-8 mm. Do uprawy gatunek ten został wprowadzony w Japonii, w 1859 r. Jest tam uznawany za roślinę leczniczą i jadalną. W Europie...