Planowanie jest jedną z klasycznych funkcji zarządzania. Plan jest w tym rozumieniu opisem sekwencji przyszłych działań dla osiągnięcia wyznaczonych celów. To rozumowanie nie w pełni pasuje do planów zagospodarowania przestrzennego, co rodzi szereg nieporozumień.

Zwykło się mówić, że planuje ten, kto chce coś zrobić. Ponieważ funkcje planowania przestrzennego odbiegają nieco od potocznych definicji, w okresie transformacji systemowej zaczęto traktować je podejrzliwie, podobnie jak w ogóle planowanie w sferze publicznej.

Zarządzanie to nie polityka. Polega na dysponowaniu własnymi zasobami: ludzkimi, finansowymi, rzeczowymi i informacyjnymi ? tymi, nad którymi zarządzający ma pełną kontrolę. Polityka natomiast polega na wywierania wpływu na dysponowanie zasobami przez innych, nad którymi nie ma pełnej kontroli. Dlatego planowanie przestrzenne jest jednocześnie instrumentem zarządzania, gdy władze planują realizację inwestycji publicznych, oraz polityki przestrzennej, poprzez którą chcą one wpływać na zachowania inwestorów i obywateli.

Funkcja planu

Mylne rozumienie roli planowania przestrzennego jest bardzo częste. Na przykład, gdy rada gminy przyjmuje uchwałę w sprawie planu zagospodarowania obszaru zabudowy mieszkaniowej, miejscowe media najczęściej donoszą, że ?miasto planuje? budowę nowego osiedla. Obywatele interpretują to tak, jakby wkrótce na budowę nowego osiedla miały wjechać koparki. Gdy ...