Brak ciągłości struktury miejskiej i ukształtowanych przestrzeni publicznych oraz chaos powstających form architektonicznych to obraz dzisiejszej Warszawy. Przygotowanie nowych rozwiązań planistycznych, a zwłaszcza urbanistyczno-architektonicznych, nie jest tu proste z wielu powodów.

Współczesna Warszawa jest szczególnym przypadkiem miasta, które uległo prawie całkowitej zagładzie i powstało na nowo po II wojnie światowej. Powojenna Warszawa nie powstawała jednak według spójnej koncepcji. Obowiązywały różne doktryny urbanistyczne, które często współistniały ze sobą, a powstające miasto stawało się zlepkiem różnych koncepcji i teorii. Dlatego współczesna Warszawa jest miastem mało spójnym przestrzennie, a jej tkanka miejska stanowi patchwork zróżnicowanych i często niezbyt przystających do siebie fragmentów.
W takiej specyficznej sytuacji regułą stał się brak reguł w kształtowaniu przestrzeni, a każda próba narzucenia zasad i regulacji z łatwością może być podważona, gdyż trudno znaleźć dla nich czytelne uzasadnienie w istniejącym kontekście urbanistycznym. Dla urbanistów pracujących nad rozwojem miasta taka sytuacja stwarza pewną szansę, gdyż oznacza możliwość autorskiego podejścia do problemów kształtowania przestrzeni miejskiej. Ale stanowi też trudność, gdyż proponowane regulacje nie mają jasnych i oczywistych uzasadnień w stanie istniejącym (poza nielicznymi wyjątkami).
Przygotowanie planów miejscowych w Warszawie trwa wyjątk...