Kompozycja przestrzeni miejskiej jest w dużej mierze punktem wyjścia i podstawą sukcesu znanych turystycznie zabytkowych miast.Dobrze zaprojektowany i klarowny układ ułatwia poruszanie się w mieście, czyni je bardziej przestępnym, atrakcyjnym i wzmacnia tożsamość społeczną.

Jest czynnikiem identyfikacji mieszkańców, nadaje cechy indywidualne oraz przeciwdziała unifikacji placów, ulic, parków i osiedli.

Kroki w widoki
Przykładami pierwszych świadomych poszukiwań powiązań widokowych były stare trakty komunikacyjne łączące punkty, z których widok roztacza się na wieże kościelne poszczególnych miasteczek, co miało dawać poczucie bezpieczeństwa podróżnym. W dobie baroku symetryczne osie widokowe odchodziły od pałacu i wychodziły daleko w krajobraz poza granice założenia (np. Wersal, Hampton Cort). Wiek XIX przyniósł swobodną kompozycję krajobrazową, a powiązania stały się bardziej zakamuflowane.



Barokowe założenie pałacowo-parkowe w Hampton Cort. symetrycznie odchodzące od pałacu osie widokowe miały do kilkunastu kilometrów.

Choć otwarcia i punkty widokowe miały imitować naturę to prawie nigdy nie były dziełem przypadku, ale świadomych działań poprzedzonych wnikliwymi analizami krajobrazowymi. Nowe nurty XX w. odeszły od projektowania dostosowanego do skali człowieka, opartego na proporcjach ...