Dla literatów dziupla w drzewie może być twórczą inspiracją, ale przede wszystkim wraz z próchnowiskiem stanowi ona unikalne miejsce rozwoju dla bardzo rzadkich gatunków zwierząt.

U góry w dębie spróchniałym było widać dziuplę ogromną, jakby stworzoną na to, aby w niej pszczoły dzikie barci założyły”. Ale to nie pszczoły znalazły sobie miejsce w dziupli, lecz żbik. „Z dziupli ukazała się głowa szara z najeżonym włosem, do kociej podobna, z oczyma żółtymi, z zębami białymi, z wąsami długimi, prychnęła groźno, klapnęła szczękami i zwierz wprost rzucił się na człowieka”. Człowiekiem tym był Znosek (Kraszewski „Stara baśń”). On to właśnie „Chwycił w końcu za krawędź wypróchniałą, zapuścił w nią palce, dźwignął się całym ciałem i zawisł nad czarnym otworem, spoglądając w jego głębię”. W dziupli tej zrobił sobie Znosek doskonały punkt obserwacyjny. W legendach rabinicznych mówi się, że w dziupli drzewa migdałowego ukryta jest brama do rajskiego miasta (Hageneder „Magia drzew”).

Dla rzadkich gatunków
Ale nie tylko takie znaczenie mają dziuple. Dziupla wraz z próchnowiskiem stanowi unikalne miejsce rozwoju dla bardzo rzadkich gatunków zwierząt. Im próchnowisko jest starsze, tym bardziej bogate w unikalne gatunki zwierząt, zgodnie z prawidłami sukcesji.

Wykup dostęp do płatnych treści Portalu Komunalnego!

Chcesz mieć dostęp do materiałów Portalu Komunalnego Plus?