Zdrój wodny to urządzenie zapewniające publiczny, darmowy dostęp do wody pitnej, która pochodzi z miejskiej sieci wodociągowej. Funkcjonuje pod różnymi nazwami, takimi jak poidełko, wodopój czy źródełko (ang. drinking fountain). Z technicznego punktu widzenia zdroje są elementami wyposażenia sieci wodociągowej, zaliczanymi do tzw. armatury czerpalnej, czyli do urządzeń umożliwiających pobór wody bezpośrednio z wodociągu na cele przeciwpożarowe, gospodarcze lub ogólnokomunalne.

Zdroje uliczne to rozwiązanie klasyczne, stosowane od lat w miastach Europy Zachodniej, np. w Hiszpanii czy Włoszech. Obecnie w Rzymie system wodny obejmuje ponad 2,5 tys. zdrojów, z których większość powstała w XIX w., jednak niektóre fontanny pamiętają jeszcze epokę renesansu, a nawet czasy antyczne. W drugiej połowie XIX w. powstały także całe sieci wodopojów w Londynie, Paryżu czy Barcelonie, które w dużej mierze funkcjonują do dzisiaj. Zdroje były kluczowym elementem infrastruktury miejskiej, gdyż często stanowiły jedyne źródło dostępu do czystej wody. W Polsce miały głównie za zadanie udostępniać wodę dla mieszkańców gospodarstw niepodłączonych do sieci wodociągowej. Stawiano je również w miejscach dużego skupienia ludzi i zwierząt, np. na dworcach kolejowych, placach i targowiskach.

Budowa, instalacja i bezpieczeństwo

Zdrój wodny zazwyczaj składa się z korpusu z ukrytą instalacją wodociągową, misy ociekowej, kraniku oraz zaworu urucham...