Celami prawidłowej gospodarki odpadami niebezpiecznymi są recykling i odzysk. Unieszkodliwianie powinno być traktowane jako swego rodzaju ostateczność i stosowane tylko wtedy, kiedy odzysk nie jest możliwy.

W poprzednim numerze „Przeglądu Komunalnego” wskazano, że ustawa o odpadach (Ustawa z 14 grudnia 2012 r. o odpadach – t.j. DzU z 2022 r. poz. 699, z późn. zm., dalej jako u.o.), idąc za postanowieniami znowelizowanej dyrektywy ramowej (Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylająca niektóre dyrektywy – Dz. Urz. UE L z 2008 r. nr 312, str. 3, z późn. zm., dalej jako dyrektywa ramowa albo RDO, w wersji uwzględniającej zmiany wynikające z dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/851 z 30 maja 2018 r. zmieniającej dyrektywę 2008/98/WE w sprawie odpadów – Dz. Urz. UE L z 2018 r. nr 150, str. 109), ustala szczególne wymagania związane z postępowaniem z „odpadami niebezpiecznymi”. Obejmują one dwie główne kwestie – zmianę ich statusu na odpady inne niż niebezpieczne (to głównie art. 7, gdzie chodzi o wykazanie faktycznego braku właściwości niebezpiecznych, bez działań zmierzających do pozbawienia odpadów tych właściwości, oraz art. 5), o czym była mowa ...