Drzewa i krzewy na terenach zurbanizowanych są narażone na szereg nieinfekcyjnych czynników chorobotwórczych, wynikających ze złych warunków siedliskowych. Następstwem tego są często infekcje patogeniczne i/lub zasiedlanie roślin przez szkodniki.

Pierwszorzędną kwestią jest przemyślany dobór gatunków przystosowanych do trudnych warunków i odpornych lub tolerancyjnych na choroby i szkodniki. Stosowany materiał szkółkarski powinien być wysokiej jakości. Ważne są też sposób i termin sadzenia oraz dalsza pielęgnacja roślin, szczególnie w pierwszych latach ich życia w nowym środowisku. Do ważnych zadań należą utrzymanie właściwego dla gatunku pH gleby i jej żyzności oraz usuwanie roślin, które mogłyby stanowić dla niej konkurencję. W przypadku skażenia gleby, przed posadzeniem warto zastosować termoterapię lub dezynfekcję przez parowanie w temperaturze 80-90°C1.

Z uwagi na niemożność wykonania niektórych zabiegów na terenach zieleni miejskiej, większe znaczenie zyskuje wykorzystanie preparatów opartych na związkach naturalnych bądź zawierających organizmy żywe, w tym grzyby mikoryzowe. Zaletą części z nich jest możliwość aplikacji doglebowej. Na terenach miejskich zaleca się ograniczanie stosowania środków, które mogą stanowić zagrożenie dla bioróżnorodności. Stosowanie pestycydów należy zatem zredukować do niezbędnego minimum lub używać tylko środków selektywnych, dedykowanych zwalczaniu danego szkodnika. W przypadku ...