Celem każdej metody obróbki osadu jest jego stabilizacja i unieszkodliwienie związków patogennych, zagęszczenie suchej masy osadu i redukcja zawartości nieosadzającej się zawiesiny w filtracie powracającym do głównego ciągu procesu oczyszczania ścieków. W instalacjach biologicznego usuwania biogenów dodatkowo obowiązuje wymóg zapewnienia relatywnie niskiej zawartości biogenów w filtracie.

Taki stan rzeczy osiągany jest na różne sposoby. Zarządzanie osadem nadmiernym przed etapem stabilizacji ma na celu zminimalizowanie wtórnego uwalniania fosforu z powrotem do fazy płynnej. Na kolejnych etapach obróbki osadu dokłada się starań, by związać substancje biogenne w osadzie i wyeliminować konieczność obróbki płynu nadosadowego, która pozostaje ostatnim środkiem kontroli zawartości biogenów. Zawartość azotu i fosforu w powracającym płynie nadosadowym ma ogromny wpływ na główny proces oczyszczania ścieków.
W zakładzie oczyszczania ścieków Bonnybrook w Calgary (Kanada) część instalacji została zmodernizowana i przekształcona z konwencjonalnej – opartej na metodzie osadu czynnego – w instalację biologicznego usuwania biogenów1. Osad nadmierny z procesu biologicznego usuwania biogenów jest poddawany procesowi fermentacji bez dostępu tlenu, a następnie odwadniany w lagunach. Podczas gdy supernatant z laguny jest odprowadzany z powrotem do głównego procesu oczyszczania ścieków, pierwotne stężenie amoniaku w ściekach w oczyszczalni wzrasta śred...