Do rodzaju Skimmia Thunb. należy ok. 12 gatunków niskich zawsze zielonych krzewów występujących we wschodniej Azji. Wchodzą one w skład rodziny rutowatych (Rutaceae). Skimia japońska (Skimmia japonica Thunb.) naturalnie występuje w Japonii. Po raz pierwszy opisał ją Carl Pehr Thunberg (1743?1828), szwedzki lekarz, profesor botaniki, podróżnik, uczeń najsławniejszego botanika wszech czasów Karola Linneusza (1707?1778). Do uprawy została wprowadzona w 1838 r. W Polsce napotykana jest bardzo rzadko, w 1999 r. była tylko w sześciu ogrodach botanicznych. Związane jest to z jej wrażliwością na mróz ? wytrzymuje obniżenie temperatury do minus 15°C. Obecnie zimy są u nas raczej łagodne, dlatego warto sadzić tę roślinę częściej, zwłaszcza w najcieplejszych rejonach kraju. Wzbogaci skromny asortyment krzewów zawsze zielonych uprawianych w kraju.
Opis gatunków
Skimia japońska tworzy niskie, szerokie, gęste krzewy wysokości 0,6?1,4 m (1,8 m), rosnące powoli. Stare krzewy są szersze niż wynosi ich wysokość. Dla przykładu 35-letnie skimie w Niemczech osiągają wysokość do 1,3 m i szerokość do 2,5 m. Bardzo liczne pędy są wyprostowane, zielone z purpurowoczerwonym odcieniem i zielonym rdzeniem, po złamaniu wydzielają aromatyczny zapach. Pąki wegetatywne na pędach są pokryte małymi czerwonymi i połyskującymi łuskami. Liście ułożone skrętolegle, zawsze zielone, skórzaste, w największej liczbie skupione na wierzchołkach pędów, mają kształt e...