Współczesne miasta to mozaika terenów całkowicie kształtowanych przez człowieka i takich, w które człowiek mało ingeruje. Populacje zwierząt żyjące na takich obszarach nie tylko mogą być modelem do studiów ekologicznych, ale także mogą dać konkretne odpowiedzi na pytania urbanistów. Mogą też sugerować rozwiązania mające na celu stworzenie obszaru miejskiego dobrze zaprojektowanego pod względem funkcji społecznych i technicznych, z uwzględnieniem zachowania bogactwa przyrodniczego.

Badania fauny ssaków, prowadzone na terenie Poznania w ciągu ostatnich 30 lat, mogą być wykorzystane do stworzenia modelu ochrony różnorodności biologicznej na poziomie gatunku, środowiska i krajobrazu miasta tak specyficznie ukształtowanego jak Poznań. Poznań posiada charakterystyczny układ zieleni: na peryferiach miasta, w niezbyt dużej odległości od centrum, leżą lasy komunalne, które przechodzą w kliny zieleni (związane z dolinami rzek Warty, Cybiny i Bogdanki), wnikające do wnętrza miasta i połączone współśrodkowymi kręgami ze skwerów, parków i alei. Zieleń dwóch wewnętrznych kręgów jest obecnie silnie porozrywana i przekształcona przez człowieka, natomiast trzeciego – uległa daleko posuniętemu wtórnemu zdziczeniu. Obecna struktura zieleni Poznania daleko odbiega od stworzonego w latach 30. projektu, zakładającego połączenie zieleni miejskiej w śródmieściu z miejskimi lasami, a dalej – z dużymi kompleksami leśnymi (Puszczą Zielonką, Wielkopolskim Parkiem Narodowym...