Szydlica japońska (Cryptomeria japonica D. Don) należy do gromady nagozalążkowych (Gymnospermatophyta) i rodziny cypryśnikowatych (Taxodiaceae), czyli do drzew iglastych. W stanie naturalnym występuje w Japonii, na wyspach Kiusiu, Sikoku, Honsiu i w południowej części Hokkaido oraz na wschodzie i południu Chin. W Japonii jest najważniejszym drzewem leśnym, stanowi ponad 50% powierzchni wszystkich lasów. Najstarsze drzewostany szydlicy znajdują się na wyspie Yakushima, na wysokości 1000–1500 m n.p.m. Roczne opady wynoszą tam 3000–4000 mm. Została odkryta przez niemieckiego lekarza i botanika Engelberta Kaempfera w 1692 r., a pierwsze nasiona z Chin dotarły do Anglii w 1842 r., zaś pierwsze nasiona z Japonii do Europy przywieziono w 1879 r. Do Polski – do Kórnika – pierwsze nasiona dotarły w 1851 r. Później rośliny były w szkółkach A. Denizota (1874), w Ogrodach Kórnickich (1930–1936) i Godziszu (1938). Po drugiej wojnie światowej stawała się coraz częstsza w ogrodach botanicznych i arboretach, obecnie jest w co najmniej piętnastu takich obiektach. W Ogrodzie Dendrologicznym Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu rosną dobrze przeszło 50-letnie okazy i każdego roku obficie obradzają szyszki.

OPIS GATUNKU

W ojczyźnie drzewa osiągają wysokość 30 do 40 (50) m. W Anglii wyrastają do 30 m. W Polsce najwyższe mogą mieć 10 (15) m i szerokość korony 4–6 m. W korzystnych w...