Dynamicznie zmieniająca się gospodarka oraz globalizacja wymuszają na przedsiębiorcach poszukiwanie nowych przewag konkurencyjnych, opartych już nie tylko na obniżaniu kosztów produkcji i transportu, ale również na innowacjach.

Jednym z działań zmierzających do wzrostu konkurencyjności przedsiębiorstw jest organizowanie się podmiotów w klastry. Sieci wzajemnie powiązanych firm i instytucji, działających w zbliżonych sektorach, funkcjonowały w krajach wysoko rozwiniętych na długo przed wprowadzeniem definicji klastra (termin ten w 1990 r. zaproponował Michael Porter). Analiza relacji wewnątrz klastrów pozwoliła dostrzec szereg korzyści z nich płynących dla regionalnych i narodowych gospodarek. Mechanizmy te są wykorzystywane przez Unię Europejską jako podstawa do prowadzenia intensywnej polityki klastrowej w krajach członkowskich.

Badania nad klastrami doprowadziły do wyróżnienia kilku ich rodzajów. Ze względu na charakter powiązań kooperacyjnych wyróżnić można klastry przemysłowe, gdzie głównym rodzajem działalności jest produkcja i handel towarami. Dominują tu wysoce wyspecjalizowane przedsiębiorstwa, pozostające w relacjach podwykonawczych. Innym rodzajem klastrów są tzw. klastry oparte na innowacjach, w których duży odsetek członków stanowią instytucje naukowe, mające za zadanie dostarczanie innowacyjnych rozwiązań dla przemysłu.

Zapotrzebowanie na nowe technologie w sektorze gospodarki odpadami jest bardzo duże i rośnie...