Cmentarze w różnych częściach świata różnią się od siebie formą, stylem i uwarunkowane są tradycjami kulturowymi społeczności danego regionu. Ludzie od zarania dziejów stawiali swoim bliskim nagrobki i kurhany, ale też inne budowle oraz sadzili przy nich rośliny.

W naszej kulturze zwyczaj ten znamienny był już w czasach pogańskich, kiedy to rośliny sadzone ręką żywych czciły zmarłych, a symbolika kompozycji przestrzennej była jasna i czytelna dla kolejnych pokoleń. Regułą w tworzeniu przestrzeni sakralnej, w tym również cmentarzy, było odgrodzenie lub przynajmniej wydzielenie przestrzeni bramami czy też znakami granicznymi. Często służyła temu zieleń wysoka, a w szczególności drzewa, które uważano za święte z uwagi na ich moc regeneracji. Symbolizowały one wszechświat, potwierdzając przekonanie, że całość istnieje we wnętrzu każdej cząstki, ponieważ cząstka odtwarza całość.

Słowiańska myśl

Według Słowian fragment (drzewo) ma wartość całości (kosmosu). Drzewo utożsamiano z człowiekiem i jego fazami życia: gdy wypuszcza liście ? rodzi się, gdy kwitnie i wydaje owoce ? żyje, a gdy je zrzuca, starzeje się i umiera. Korzenie drzewa to z kolei symbol przynależności człowieka do świata materialnego, a korona drzewa do świata duchowego. Za najbardziej szczególne drzewo uznawano lipę, której przypisywano nieśmiertelność. Okazy, które sadzono przy nagrobkach, były także identyfikatorami grobów, gdyż ...