Dotychczas opracowano co najmniej kilkanaście metod rekultywacji wód (m.in. bagrowanie osadów, napowietrzanie lub usuwanie wód hypolimnionu, inaktywacja chemiczna, izolowanie osadów dennych, biomanipulacja). Żadna z nich nie jest uniwersalna ani jednakowo skuteczna w różnych warunkach.

Przyczyną eutrofizacji akwenów są zarówno procesy naturalne, jak i działalność człowieka (głównie odprowadzanie ścieków, ale też rolnictwo). Wody stojące są narażone w sposób szczególny, gdyż prawie wszystkie trafiające doń zanieczyszczenia ostatecznie są deponowane w osadach dennych.

Rekultywacja wód eutroficznych
W zależności od historii danego akwenu charakter i skład osadów dennych może być bardzo różny. Fosfor należy do pierwiastków biogennych występujących w osadach, które krążą w akwenie – ulegając na przemian rozpuszczeniu, akumulacji w planktonie, następnie znowu opadając na dno i w trakcie rozkładu materii organicznej wracając do wody. Pogłębianie się eutrofizacji może przerwać odpowiednio przemyślana rekultywacja.
Obniżenie stężenia związków fosforu jest dla zeutrofizowanych akwenów szansą zapoczątkowania odnowy ich stanu ekologicznego. Związanie fosforu biodostępnego umożliwia uruchomienie łańcucha pozytywnych zmian: zahamowanie nadmiernego rozwoju glonów, wzrost przezroczystości wody, stabilizację osadów dennych i odbudowę zaburzonych struktur sieci troficznej. Do niedawna wykorzystywano w tym celu preparaty glinowe czy żelazowe, sto...