Środowisko przyrodnicze nie zna takiego pojęcia jak granice administracyjne, w związku z czym również występowanie jego składników, takich jak rośliny, nie jest odgórnie reglamentowane. Jednocześnie jednak występuje w nim wiele naturalnych barier, np. pasma górskie, czy morza, które ograniczają zasięg poszczególnych gatunków.

Dla człowieka nie jest to jednak żadna przeszkoda i wraz z rozwojem cywilizacyjnym na coraz szerszą skalę wprowadza się do środowiska gatunki roślin i zwierząt wcześniej na danym obszarze niewystępujące. Skutki takich nie zawsze zamierzonych działań bywają opłakane. W związku z tym w celu zapanowania nad tym procesem niezbędne było określenie, w jakich warunkach może mieć miejsce wprowadzenie gatunków obcych zagrażających gatunkom rodzimym lub siedliskom przyrodniczym.

Poza naturalnym zasięgiem

W polskim systemie ochrony środowiska zagadnienia te zostały unormowane w Ustawie z 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (DzU z 2013 r. poz. 627, z późn. zm.), która w art. 5 pkt 1c określa, że przez gatunek obcy należy rozumieć gatunek występujący poza swoim naturalnym zasięgiem w postaci osobników lub zdolnych do przeżycia: gamet, zarodników, nasion, jaj lub części osobników, dzięki którym mogą się one rozmnażać. Z postanowień przytoczonego przepisu wynika więc, że gatunkiem obcym może być nie tylko ten, który w Polsce w ogóle nie występuje, ale także ten, który został wprowadzony do środow...