Typowe (klasyczne) drzewo jest zbudowane z systemu korzeniowego i jednego pnia zwieńczonego koroną. Korzenie mogą wrastać w glebę głęboko, tworząc system palowy, średniogłęboko ? system mieszany i płytko ? talerzowaty. Pień, w zależności od gatunku, może być wysoki, średniowysoki lub niski. Podobnie korona, której wielkość i kształt może być zróżnicowany.

W lasach, w zadrzewieniach krajobrazowych oraz w parkach, oprócz dominujących drzew jednopniowych, napotykane bywają okazy dwu- i wielopniowe. Stosunkowo często tworzą je: olsza czarna (Alnus glutinosa), lipy ? drobnolistna i szerokolistna (Tilia cordata i T. platyphyllos), dąb szypułkowy (Quercus robur), buk pospolity (Fagus sylvatica), klon jawor (Acer pseudoplatanus), klon srebrzysty (A.saccharinum), wierzby (Salix sp. div.), a także inne gatunki drzew. Zdarza się, że po wielu latach pnie te się zrastają, tworząc ?jeden? gruby.

Powracająca moda

W ostatnich latach na drzewa wielopniowe zaczynają zwracać uwagę projektanci i wykonawcy rozmaitych założeń terenów zieleni oraz szkółkarze rozmnażający drzewa. Nie jest to idea nowa. Obecnie jedynie powraca i ze względu na udoskonaloną technologię otrzymywania drzew może się rozpowszechnić na większą skalę. Tymczasem już w XIX w. w ogrodach projektowanych przez tak wybitnych architektów jak Josef Peter Lenné (1789-1866) czy&...