Przy rozpoznaniu zaburzeń w funkcjonowaniu środowiska naturalnego rolą architektów krajobrazu jest zaproponowanie odpowiednich rozwiązań w ramach restytucji ekologicznej.

Degradacja i niszczenie siedlisk naturalnych postępują na naszych oczach w zastraszającym tempie. Każdy nowo wznoszony budynek nie tylko wpływa na estetykę otoczenia, ale także zmienia warunki wodne i glebowe. Pokrywanie gruntu nawierzchniami nieprzepuszczalnymi dla wody, regulowanie cieków wodnych i osuszanie terenów podmokłych nie tylko przyczyniają się do erozji i zwiększenia zagrożenia powodziowego, ale mają negatywny wpływ na całe środowisko. Niwelacja terenu, przemieszczanie gleby i niszczenie jej struktury prowadzą do dalszej degradacji. Na dodatek obszar zagospodarowany po zakończeniu budowy bardzo często bywa obsadzony monokulturami kilku popularnych kultywarów, w wyniku czego w szybkim tempie staje się pustynią biologiczną. Restytucja ekologiczna staje się więc jedną z najpilniejszych potrzeb i poważnym wyzwaniem dla architektów krajobrazu.

O czym mowa?

Restytucja ekologiczna to proces naprawy szkód powstałych w środowisku wskutek nieumiejętnego użytkowania, zagrażającego zachowaniu różnorodności życia na Ziemi. Proces ten obejmuje też zapobieganie dalszej degradacji przez usunięcie lub zminimalizowanie czynników ją powodujących. Celem restytucji jest ustanowienie prawidłowych stosunków i równowagi między przyrodą a kulturą, niez...