Historia parków w Europie sięga XV w. (zwierzyńce), zaś w Poznaniu pierwsze parki powstały już 200 lat później. Niektórym założeniom warto przyjrzeć się dokładniej.

Niewielu z nas, spacerując po poznańskich parkach, zastanawia się nad tym, jaka jest przeszłość tych terenów, jak je tworzono i jaką metamorfozę przeszły od dnia, w którym powstały do czasów nam współczesnych. A jest to fascynująca podróż. W Poznaniu znajduje się 31 parków, z czego 10 to parki mające więcej niż 100 lat, trzy powstały na terenach zlikwidowanych cmentarzy ewangelickich, katolickich i grekokatolickich, natomiast w jednym do dziś znajdują się mogiły, głównie żołnierzy z różnych epok, różnej narodowości i różnego wyznania.

W związku z rozbudową miasta przy nowych osiedlach powstają kolejne parki i skwery, ale to te najstarsze wyróżniają się swoją historią, skrywaną w koronach wiekowych drzew, pod nierównym, trawiastym podłożem czy wśród wijących się alejek.

Park im. Fryderyka Chopina

To najstarszy tego typu obiekt w Poznaniu. Pierwotnie był ogrodem botanicznym, założonym przez jezuitów. Znajduje się w samym sercu miasta, przylega do południowej strony dawnego kolegium jezuickiego (obecnie Fara Poznańska i Urząd Miasta Poznania). Nie jest znana dokładna data jego powstania. Jezuici przybyli do Poznania w 1571 r., a ich siedzibą stał się kościół św. Stanisława biskupa (dziś to kolegiata Matki Boskiej Nieustającej Pomocy i św....