Parki ? namiastka lasu w mieście ? najczęściej postrzegane są jako płuca miasta, miejsca niedzielnych spacerów, ostoja spokoju i przestrzeń odpoczynku dla lokalnej społeczności. Niestety, często zapomina się, że mogą one być także atrakcyjnymi terenami do nauki, zabawy, rekreacji, sportu, turystyki i poznawania historii.

Parki kulturowe (PK) można podzielić na pałacowe, zamkowe, dworskie, miejskie, ogrody willowe, ogrody klasztorne i aleje. Na ich obszarach można spotkać najróżniejsze elementy architektury ? pawilony, fontanny, pomniki, bramy, ogrodzenia oraz ogromną liczbę obiektów przyrodniczych, począwszy od pojedynczych drzew czy krzewów (z wielu części świata), a skończywszy na ich kompleksach. Ale parki kulturowe to również wszelkie inne obiekty czy tereny, które należy chronić ze względów krajobrazowych, historycznych, artystycznych, naukowych, architektonicznych, krajobrazowych i przyrodniczych. Pierwsze prawne regulacje dotyczące założeń parkowych zostały zawarte w dekrecie ?O opiece nad zabytkami sztuki i kultury? jeszcze w 1918 r. i zwracały uwagę m.in. na potrzebę ochrony ogrodów ozdobnych i pamiątkowych zadrzewień, alei oraz pojedynczych okazów drzew.

Cenna ochrona

Park może być chroniony przepisami przed zniszczeniem ze względu na swoje walory ? estetyczne, historyczne, artystyczne, naukowe, architektoniczne, krajobrazowe, przyrodnicze itp. Jeśli te zostaną zauważone i docenione, to ?zwykły? p...