Krajobraz jest pojęciem, które próbowało zdefiniować już wielu. Powstało też mnóstwo typologii, które przez badaczy są pojmowane na różny sposób, np. przyrodniczy lub historyczny. Istnieją jednak pewne typy krajobrazu spinające oba te elementy. To m.in. krajobraz kulturowy.

Badania nad krajobrazem kulturowym trwały już na przełomie XIX i XX w. W polskim prawie pojęcie zostało zdefiniowane w Ustawie z 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (DzU z 2014 r. poz. 1446) jako: postrzegana przez ludzi przestrzeń zawierająca elementy przyrodnicze i walory cywilizacji, historycznie ukształtowane w wyniku działań czynników naturalnych i człowieka. Jest to zbiór cech odzwierciedlających współzależność człowieka i przyrody. Jednak oprócz tego, co widzialne, istotne jest również to, co odczuwalne, znaczeniowe, symboliczne, czyli to, co przez wielu jest tak trudne do zobaczenia i uświadomienia. Zdolność do identyfikacji tych warstw to jeden z etapów ?umiejętności czytania krajobrazu?. Powstaje jednak pytanie, w jaki sposób można chronić wartości we współczesnym świecie konsumpcjonizmu. Według profesor Urszuli Mygi-Piątek: odpowiedzialność za krajobraz kulturowy jest jednym z warunków powodzenia zrównoważonego rozwoju. Pomocne w tym wydaje się tworzenie parków kulturowych, których celem jest ochrona krajobrazu kulturowego, a także wyróżniających się krajobrazowo terenów, charakterystycznych dla miejscowej tradycji budowl...