Nie ulega wątpliwości, że zieleń miejska może być istotnym elementem strategii zarządzania zasobami wodnymi w miastach. Może bowiem w znaczącym stopniu wpływać na ograniczanie oraz spowolnienie spływu wód opadowych do kanalizacji miejskiej, który nasila się w miarę zastępowania pokrytej roślinnością nawierzchni chłonnej nieprzepuszczalną powierzchnią budynków, dróg, chodników i parkingów.
Efektywność ochrony prawnej konkretnych obiektów w dużej mierze uzależniona jest od rodzaju i skuteczności sankcji stosowanych w sytuacji naruszenia prawa. Dlatego też również w przypadku ochrony pomników przyrody po stwierdzeniu ich uszkodzenia albo zniszczenia bardzo ważne staje się ustalenie, jakiego rodzaju sankcje prawne mogą znajdować zastosowanie. Analizując, jakie środki prawne mogą być stosowane, należy pamiętać, że w swoim założeniu mają one charakter komplementarny, a nie konkurencyjny. A zatem co do zasady poszczególne rodzaje sankcji znajdują zastosowanie w różnych sytuacjach i stosowane są w stosunku do innych podmiotów.
W okresie PRL sadzenie topól było normą w związku z potrzebą szybkiego zazielenienia rozwijających się miast. Niestety, sadzone zbyt gęsto, w nieodpowiednich miejscach i najczęściej źle pielęgnowane, niejednokrotnie przyczyniały się podczas silnych wiatrów, okiści i oblodzeń do zniszczenia mienia, a także wypadków – nierzadko śmiertelnych. Różnorodność doboru topól do nasadzeń była duża. Najczęściej wybierano nie do końca sprawdzone w polskich warunkach kultywary topoli kanadyjskiej (Populus ×canadensis). Obecnie, starzejące się, budzą strach i niechęć ludzi. Nie jest to zupełnie bezpodstawne, ale należy pamiętać, że wynika z niewłaściwego podejścia do tych drzew.
Organizacje ekologiczne uzyskały większe uprawnienia w postępowaniach związanych z uzyskiwaniem zezwoleń na inwestycję. Znowelizowane przepisy nie grzeszą jednak nadzwyczajną precyzją i jasnością. Stosunkowo niedawno, bo 13 maja br., zaczęła obowiązywać nowelizacja Ustawy z 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (t.j. DzU z 2021 r. poz. 247, z późn. zm.; dalej jako ustawa d.u.o.ś.). Dokonano tego zmianą ustawy z 30 marca 2021 r.
Spółdzielnia energetyczna to szansa dla lokalnej społeczności na zmniejszenie wydatków ponoszonych na zaopatrzenie w energię. Zgodnie z ustawą o odnawialnych źródłach energii, spółdzielnia energetyczna wytwarza energię z OZE na potrzeby własne oraz spółdzielców. Chociaż dotychczas zarejestrowano tylko jedną taką spółdzielnię – wkrótce ta forma działalności może stać się bardziej powszechna, gdyż w Krajowym Planie Odbudowy przewidziano pieniądze na pomoc inwestycyjną przeznaczoną m.in. właśnie dla spółdzielni energetycznych.