Planowanie przestrzenne jest to działalność zmierzająca do planowego zagospodarowania przestrzeni, tworzenie warunków do rozwoju produkcji i wszechstronnego zaspokajania potrzeb ludności, połączone z dbałością o racjonalne gospodarowanie środowiskiem przyrodniczym i ochronę wartości kulturowych. Planowanie przestrzenne obejmujące obszary miast, osiedli, wsi, ich części lub zespołów zwane jest tradycyjnie urbanistyką. Regionalne planowanie przestrzenne dotyczy większych obszarów1.

Planowanie przestrzenne jest złożoną dyscypliną naukową, korzysta z pomocy wielu nauk oraz dziedzin techniki. W praktyce podstawą prawną określającą zadania planisty przestrzennego są ustawy. Według obowiązującej Ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym2 dokumentami koniecznymi dla kształtowania przestrzeni są: studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego. Miejscowe plany muszą być spójne ze studium. Działanie takie ma na celu m.in. wykluczenie możliwości wystąpienia chaosu przestrzennego, paraliżującego logiczne gospodarowanie przestrzenią miejską.
Niezależnie od obowiązujących przepisów, dobrze jest gdy analiza danego obszaru odnosi się do szerszego kontekstu przestrzennego. W żargonie zawodowym obszar otaczający teren opracowania nazywany jest "kołnierzem". Taka jest tradycja planowania przestrzennego i działanie takie ma swoje głębokie, merytoryczne uzasadnienie. W Poznaniu jest na szczęści...