Silny rozwój urbanistyczny współczesnych miast, rozbudowa dróg oraz powiększanie się strefy podmiejskiej powodują ciągłe zmiany w istniejących ekosystemach przyrodniczych. Zwłaszcza w miastach powierzchnie biologicznie czynne uległy znacznej redukcji, a roślinność często ograniczona jest wyłącznie do zieleni niskiej.

W obliczu takich problemów konieczne staje się opracowanie (obok miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego) standardów planowania zieleni, które w perspektywie długoterminowej wskażą kierunki rozwoju oraz ochrony terenów biologicznie czynnych na obszarach zurbanizowanych.

Ograniczone wskaźniki

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r., w polskiej praktyce urbanistycznej stosuje się dwa kluczowe wskaźniki ekologiczno-przestrzenne, które są podstawą planowania zabudowy miejskiej. Są to: TBC ? tereny biologicznie i hydrologicznie czynne (umożliwiające przesiąkanie wody opadowej) oraz określane w odniesieniu do jednostki urbanistycznej elementy ekologicznie aktywne. Ministerstwo Infrastruktury nakłada na inwestorów obowiązek przeznaczenia 25% objętego inwestycją terenu pod powierzchnię biologicznie czynną, ale tylko w przypadku zabudowy wielorodzinnej. Dla zabudowy jednorodzinnej podobnego minimalnego udziału terenów biologicznie czynnych nie ustalono. TBC uwzględnia tereny biologicznie czynne, nie biorąc jednak pod uwagę rozwiązań, mogących mieć wpływ na popr...