W roku 1928 w japońskiej Okayamie urodził się dr Akira Miyawaki, botanik, który w latach 70. opracował na Yokohama National Uniwersity metodę ponownego zalesiania zdegradowanych przestrzeni miejskich. Koncepcja lasów Miyawakiego, zwanych również kieszonkowymi lub szybko rosnącymi, zyskuje na popularności na całym świecie, zwłaszcza w Azji. Obecnie, w dobie zmian klimatycznych, warto przyjrzeć się tej metodzie.

W samych tylko Indiach posadzono w obrębie lasów kieszonkowych ponad 200 tys. drzew. Badania pokazały, że lasy Miyawakiego rosną do 10 razy szybciej, są do 30 razy gęstsze oraz 100 razy bardziej bioróżnorodne niż lasy posadzone w sposób tradycyjny, a już po 2–3 latach zaczyna wytwarzać się ściółka leśna. Pełnowartościowe zbiorowisko leśne można osiągnąć już po 25–30 latach od założenia, co lasom rozumianym w klasyczny sposób zajmuje do 200 lat. Technikę Miyawakiego sprawdzono już w ponad 3 tys. lokalizacji, a przeżywalność drzew wynosi ponad 97%. Ocenia się, że do założenia skutecznego i stabilnego mikrolasu wystarcza powierzchnia kortu tenisowego.

Zaczyna się od gleby

Podstawowym założeniem metody Miyawakiego jest wykonanie szczegółowej analizy składu i właściwości gleby, tzw. PNV – Potential Natural Vegetation, czyli potencjału naturalnej wegetacji, kt&o...