Zagadnienia obsługi techniczno-komunikacyjnej jednostek osadniczych należą do jednych z najważniejszych problemów, z jakimi spotyka się urbanistyka na poziomie lokalnym. W bezpośredni sposób świadczy o tym zapis art. 10 ust. 2 pkt 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w którym nakazuje się obowiązkowe uwzględnianie w planie miejscowym zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji oraz infrastruktury technicznej.

Ustawodawca jednak nie definiuje szczegółowego pojęcia tych systemów, stąd też do dalszych rozważań jako punkt wyjścia należy przyjąć najbardziej popularne definicje spotykane w literaturze przedmiotu. Powszechnie pod pojęciem infrastruktury technicznej rozumie się zespół niezbędnych urządzeń liniowych oraz kubaturowych służących do zapewnienia prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstw i gospodarstw domowych. W projekcie planu zagospodarowania przestrzennego winny się zatem znaleźć propozycje rozwiązań urbanistyczno-technicznych w dziedzinie transportu, wodociągów i kanalizacji, melioracji, energetyki (elektrycznej, cieplnej, gazowej) oraz łączności (telekomunikacji).
Zadanie to, w zdecydowanej większości przypadków, przekracza możliwości i wiedzę przeciętnego urbanisty, którym z reguły jest absolwent architektury lub kierunku – gospodarka przestrzenna. Niezbędne staje się włączenie do zespołu planistycznego osób posiadających doświadczenie zawodowe w zakresie projektowania sieci i urządzeń infrastruktura...