W katalogu działań określonych prawem, które tytułowy organ może podjąć na podstawie ustaleń kontroli, poczesne miejsce zajmuje zarządzenie pokontrolne wydawane do kierownika kontrolowanej jednostki organizacyjnej lub osoby fizycznej (zob. art. 12 ust. 1 pkt 1 Ustawy z 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska; dalej: u.i.o.ś.).
Drzewa i krzewy jako cenne obiekty przyrodnicze podlegają ochronie, a jedną z jej form jest konieczność uzyskania – na podstawie art. 83 ust. 1 Ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (DzU z 2023 r. poz. 1336 z późn. zm.) – zezwolenia na ich usunięcie. Nie wszystkie decyzje wydawane przez organy administracji są jednak satysfakcjonujące dla wnioskodawców.
Parlament Europejski w Strasburgu zatwierdził dyrektywę, która poprawi oznakowanie produktów i zakaże pseudoekologicznego marketingu. Jak poinformował, nowe przepisy unijne wprowadzą "zakaz ekościemy" i zwodniczych informacji o produktach.
W praktyce pierwszym, namacalnym przejawem aktywności kontrolnej prowadzonej przez organy Inspekcji Ochrony Środowiska jest protokół podsumowujący wyniki kontroli. Jego treść i forma rodzą istotne implikacje. Treść i forma dokumentu, o którym mowa we wstępie, określa art. 11 tzw. ustawy inspekcyjnej1 z 20 lipca 1991 roku (dalej: ustawa). W myśl przywołanego przepisu z czynności kontrolnych inspektor zobligowany jest sporządzić protokół, którego jeden egzemplarz doręcza kierownikowi kontrolowanej jednostki organizacyjnej lub kontrolowanej osobie fizycznej.
Unia Europejska próbuje uzyskać przewagę konkurencyjną na globalnym rynku dzięki standaryzacji w dziedzinie nie tylko produkcji i wymogów jakościowych, ale również prawa. Dotyczy to także Prawa zamówień publicznych. Regulacje art. 454 i 455 ustawy Prawo zamówień publicznych (dalej: P.z.p.)1, dotyczące modyfikacji umów o zamówienia publiczne, stanowią wynik transpozycji do krajowego porządku prawnego artykułu 72 dyrektywy 2014/24/UE, który kodyfikuje uprzedni dorobek orzeczniczy Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W nawiązaniu do tej regulacji prawa unijnego TSUE w wyroku z 7 grudnia 2023 r. (sygn. akt C-441/22, C-443/22) odniósł się do dwóch ważnych kwestii. Pierwszą z nich jest materia faktycznego zmodyfikowania umowy bez pisemnego jej aneksowania. Drugą – fakt, że Trybunał wyraził swoje stanowisko względem sposobu interpretacji „niemożliwych do przewidzenia okoliczności”, na którym to pojęciu opiera się konstrukcja art. 455 ust. 1 pkt 4 P.z.p.