W poprzednim numerze „Przeglądu Komunalnego” przeanalizowano Ustawę z 14 grudnia 2012 r. o odpadach (t.j.: DzU z 2020 r. poz. 797, z późn. zm.) oraz Ustawę z 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (t.j.: DzU z 2020 r. poz. 1219) w zakresie przepisów związanych z kwalifikowaniem do kategorii odpadów gleby i ziemi. Obecnie należy wrócić do postawionych już pytań na temat uznania, czy wydobyta gleba lub ziemia pochodzą z terenów zanieczyszczonych. Z dokonanych poprzednio ustaleń wynika, że ma to być gleba lub ziemia wydobyta.

Osoba wydobywająca musi mieć możliwość wykazania, że wydobyta gleba lub ziemia nie jest odpadem, czyli wydobycie nie miało cech pozbycia się i nie zachodzą inne przyczyny wymagające uznania ich za odpad, w szczególności zanieczyszczenie czy też pochodzenie z terenu zanieczyszczonego. Ostatnie wymaga w takim razie wykazania miejsca pochodzenia, a tu należałoby przyjąć (zasada prewencji), że jeżeli nawet dany teren nie został formalnie zaliczony do terenów zanieczyszczonych, to fakt posiadania wiedzy o prowadzeniu na nim działalności mogącej skutkować zanieczyszczeniem powierzchni ziemi powinien zobowiązywać do przeprowadzenia badania wydobywanej gleby lub ziemi, w szczególności w kontekście zawartości składników decydujących o uznaniu za odpad niebezpieczny, czyli zawartości substancji niebezpiecznych w rozumieniu ustawy o odpadach (art. 3 ust. 4...